Vertrouwen is een spier die je kunt trainen

 

Heerlijk naïef hè? Oh, en vooral een recept voor een fatale burn-out, hoor ik je al denken (je wilt niet weten hoe vaak mensen tegen mij hebben gezegd dat ik moet oppassen ‘niet over het randje te gaan’. Ik denk wel zeker 1.000 keer).

Ja, daar was ik ook bang voor toen ik een jaar of 10 geleden begon aan dit gedachte-experiment. Ik had toen alleen maar de ervaring dat het leven een constante strijd is en dat je altijd keuzes moest maken tussen of het ene of het andere. En dat 'gelukkig zijn' voor mij niet zou zijn weggelegd...
 

 

Ha! Maar dat is dus niet waar, weet ik nu (het heeft me dus 10 jaar van twijfelen, vallen en weer opnieuw proberen te vertrouwen gekost, om dat in te zien). Dit Vertrouwen is een spier die lang en geduldig getraind moet worden. Niet een paar dagen of weken, maar jaren. But trust me, als je het trucje eenmaal door hebt, wordt je grip op je leven exponentieel groter en helpt het je door de grootste shit heen (and trust me again, mijn leven is vaak een behoorlijke soapserie. Ik kan je wel alles vertellen, maar je zou mijn verhaal ongeloofwaardig gaan vinden als ik alles opsom, vermoed ik, haha).

Maar ondanks het feit dat ik bijvoorbeeld vorig jaar ongeveer twee maanden lang mijn bed niet meer uit kon van een gebroken hart, stress, pijn en verdriet (Jezus, wat is liefdesverdriet een fysiek iets!), en ik vaak niet wist of ik de daarop volgende maand nog wel werk had als zelfstandige kunstelaar, en de ene na de andere vriend of familielid bij me aanklopte voor hulp, heb ik me nooit ongelukkig gevoeld of gedacht dat ik het niet meer aan zou kunnen.

 

In plaats van a4’tje volschrijven met allerlei voornemens voor later en eventueel-wat-als-scenario's, zit ik nu in een flow van oneindig doen. Ik denk niet meer zo veel na, maar ik voel terwijl ik doe; ik voel of de dingen juist zijn voor mij. Hoe veel stress, geregel, hard werken, spierpijn en gehuil er soms ook bij komt kijken. Als ik 's avonds in mijn bedje lig, denk ik vaak genoeg: ''Oh my Lord, waarom doe ik dit mezelf allemaal aan? Ik wil rust!'', maar dan voel ik toch ook dit: ''Het is nu misschien even shitty, maar je bent op weg. Je doet wat je wilde en je bent dapper. Straal zelfvertrouwen uit, dat overtuigt de mensen om je heen. Het wordt vanzelf ook wel weer rustiger. Morgen een nieuwe dag.''



Je geloof over stress
Stress is niet per se 'slecht'. Het hoort gewoon bij het proces. Stress wordt pas een probleem als je gelooft dat het een probleem is (dat je er ziek van zou worden. Ik zag hier laatst een super interessante TED talk die aantoont dat, onder mensen die dezelfde hoeveelheid stress ervaren, alleen diegenen die ook geloven dat stress slecht voor je is eerder dood gaan. Oftewel: 'Aan stress zelf ga je niet dood, maar je gaat eerder dood als je gelooft dat stres slecht voor je is''.  Ik denk dat dat de reden is dat ik geen last heb van stress zelf, maar wel van mensen die hun burn-out ervaring op mij projecteren en me waarschuwen. Ik denk dit: ''Hou je angst-geloof alsjeblieft bij je, ik focus me graag op het positieve tussen de drukte door, thank u!'').
De kunst is voor mij dus vooral om stil te staan bij al het goede dat gebeurt en bij de negatieve dingen te denken: ''dit gaat ook wel weer voorbij''.
Vetrouwen is een kompas, en het stelt me eigenlijk constant onderbewust de vraag hoe ik me voel en of dit klopt bij wat ik wou. Ik voel dit gevoel letterlijk bij mijn hart zitten, of eigenlijk in het midden op mijn borst.
Het stelt de vraag: ‘’Wat als die grappenmaker van het leven plots besluit om een stadsbus op mijn kop te laten landen en het morgen allemaal opeens voorbij is, wat wil ik dan gedaan hebben? Waar wil ik mijn tijd, energie, geld en aandacht aan besteed hebben?’’. 

 

Het antwoord zal voor iedereen anders zijn. Maar voor mij is het verhalen verzamelen en verhalen vertellen. Ik wil weten wat dit gekke leven nu eigenlijk allemaal te betekenen heeft en wat het betekent om een mens te zijn: ‘'Wat kunnen we allemaal als mens en wat houdt ons tegen om te zijn wie we zijn?'' Dat is wat ik doe als kunstenaar door te filosoferen en te mediteren in beelden. Maar zeker ook als blogger met allerlei praktische huis-tuin-en-keuken-tips. Ik wil mezelf ontwikkelen als kunstenaar en mijn steentje bijdragen aan het behouden van deze prachtige planeet door veganistisch te leven en deze blog te schrijven en mijn gestuntel als mens eerlijk te delen, om het leven in deze 21e eeuw wat minder eenzaam te maken. Inclusief dit bericht.

Al weet ik er maar één persoon mee te inspireren, en al is dit alles misschien maar één druppel in een eindeloos grote oceaan, dan nog schrijf ik deze blog. Al zal ik met dit geschrijf of met mijn kunst misschien nooit mijn brood kunnen verdienen (al geloof ik stiekem dat ook dat wel zal lukken), dan nog zal ik er mee door gaan. Dit pakt niemand ooit meer van me af. En alles wat er nog bij komt in dit verhaal, is alleen maar één groot cadeau.