Richting de 30 gaan en wat niemand je daar eerlijk over vertelt

Bleh, het is herfst, alweer bijna Sinterklaas. Nee, wat zeg ik: er is bijna alwéér een jaar voorbij. Ik kom tijdens het uitzoeken van een pasfoto voor een interview allemaal foto's (waaronder deze) van mezelf tegen van toen ik 18 was. Pijnlijk... argh! De cliché's zijn waar: als je de 20 eenmaal gepasseerd bent lijkt de tijd steeds sneller te gaan. Maar een oude trut worden, dat was ik nog effe niet van plan. Ik ben sinds kort begonnen met skateboarden (binnenkort meer daar over, als ik eindelijk kan blijven staan op dat ding, haha). En ik ga binnenkort die neuspiercing laten zetten die ik stiekem al best lang wil... fucking ruig... En oh ja, ik ben mijn Frans ook weer aan het opkrikken (gezellig, met zo'n bandje met zinnetjes via Youtube). Het is nergens ooit te laat voor. Dat is wat ik mezelf had voorgenomen als puber om nu, nu ik 'op leeftijd geraak' tegen mezelf te blijven zeggen. Dus doe ik dat, haha. Dat ben ik mijn jonge wijze puber-ik verplicht ;)

Nee, het is echt waar: je leeftijd bestaat vooral uit je houding, en oud worden is volgens mij een soort vreemd soort besluit dat je niet meer ten vollen hoeft te leven. Dat het 'allemaal wel genoeg is zo, ik hoef niet meer zo nodig...''. Nou, daar wil ik nog te veel voor! Ik begin pas net!
Maar er gebeuren wel gekke dingen. Dingen die veranderen aan mijn lichaam en dingen die anderen constant op je projecteren. Voor alle (bijna) dertigers: ik deel ze vast me jullie, zodat je je vast mentaal voor kunt bereiden.

Dat was gisteren nog niet zo!
Met mijn suffe ochtendhoofd slenter ik de badkamer in. Ik trek m'n kleren uit om te gaan douchen, maar voordat ik het bad in stap, dwingt een schok mij om terug te draaien richting de spiegel... ''Huh, wa is da!? Dat was gisteren nog niet zo!''. Opeens had ik een miniscuul kuiltje boven mijn navel. Gisteren was dat toch nog glad? Of niet?!
Ik beweeg mijn buik heen en weer met mijn handen en als ik mijn vel boven mijn navel omhoog trek is mijn buik inderdaad weer glad zoals voorheen... ''Oh nee! Ik ben aan het verzakken! Gravity has got the best of me!''. De rest van de dag denk ik telkens aan het kuiltje boven mijn navel. Is dit een oude wijvending? S'avonds na het werk speur ik het internet af om het verschil te zien tussen navels van meiden van 18 en van 40 jarige navels.
Ik kan na een uur van obsesief plaatjes kijken weer rustig adem halen. Kuiltjes boven navels lijken meer samen te hangen met slank zijn, dan met oud zijn. Ik geloof eerder dat het het resultaat is van mijn vegan dieet en het feit dat ik me iedere dag het schompes fiets voor mijn werk. In de loop van de daarop volgende maand kan ik de obsessie langzaam maar zeker weer los laten.

Vanwaar die angst? Nou, omdat er wél andere dingen zijn veranderd aan mijn lijf. Sinds een jaar wordt ik achtervolgd door een vliegje op mijn scherm. Of eigenlijkr: een zwart vlekje op het netvlies van mijn linker-oog. Mouches Volantes heten ze. Niets ernstigs, maar wel iets dat ik eerst niet had. Net als het vaker naar de plee moeten rennen. Een paar jaar geleden kon ik nog gewoon negen uur achter elkaar doorbeuken tijdens het werk zonder te stoppen. Nou, dat lukt dus niet meer (damn it!). En da's best wel raar en eng: dat je in je kop nog steeds precies dezelfde persoon bent, maar dat je lichaam besluit een ietsie pietsie bij beetje, beetje minder te functioneren. Ik mag natuurlijk helemaal niet klagen. Dit is alles wat er loos is... maar het is toch wel een knop die een beetje om moet.

Enne, wanneer komt de kleine...
Oh, dit is echt de ergste. Sinds mijn 24ste werd deze vraag me echt iedere dag gesteld: ''Wanneer krijgen jij en je man een kindje?'', ''Wil je geen kinderen?'', ''Is het ondertussen niet tijd om aan kindjes te beginnen?'', ''Mijn zus wilde ook pas later kinderen, maar kijk hoe het haar vergaan is: te laat begonnen en nu kinderloos''.
Ja bereid je maar vast voor lieve twintigers. Dit is echt terreur van de bovenste plank. Vooral ook dat handgebaar erbij van het wrijven over een een onzichtbare dikke buik, vergezeld van een brede vragend kijkende grimas.
Super leuk bedoeld allemaal van vooral de wat oudere dames om je heen, maar eigenlijk is het een mega intieme vraag die je gewoon niet hoort te stellen alsof je vraagt wat je van plan was die dag te gaan eten. Zeker niet midden op een verjaardag, zodat iedereen daar je vol verwachting aankijkt in de hoop op 'een blijde booschap''. Wat nou als ik net drie miskramen achter de rug heb, of zo? (wat gelukkig niet het geval is). Maar man, deze vraag is echt té persoonlijk mensen. Kappen ermee!

Intussen wordt de vraag me gelukkig steeds minder gesteld. Ik denk dat men intussen vreest dat ik onvruchtbaar ben of zo... ze durven niet meer, haha! Als het zo ver is, horen jullie het wel mensen (ik kan het immers toch geen maanden lang verborgen houden, right?).

Fuck die verjaardag
Ik kwam er eerst nog wel mee weg om bij iedere verjaardag te claimen dat ik weer mijn 22ste verjaardag vierde. Maar mijn vrienden en familie hebben dat intussen door. Shit; werkt niet meer. Intussen heb ik helemaal geen zin meer om te vieren dat de tijd in mijn beleving veel te hard voorbij tikt (ik wil nog zo lang lekker doorgaan als ik nu ga!). Wat is dat toch?
Ik wil wel oud worden hoor. Ik wil 120 worden en ik weet zeker dat dat gaat lukken (we worden steeds knapper op medisch gebied en ik leef als een brave vegan monnik, zo gezond haha). Het is denk ik meer dat we in mijn ogen in een cultuur leven waarin jong zijn echt aanbeden wordt op een totaal onrealistische manier. De popsterren die de media en beeldcultuur domineren beginnen al decennia lang hun carierre nog ruim voor hun 20ste verjaardag. En de nieuwste blog-en vlog sterren zijn nog maar net uit de luiers als ze miljoenste volgers weten te bereiken. Ik ben eens voor de grap gaan nazoeken welk percentage van de wereldbevolking beroemd is. Dat is 0,0086% lieve mensen!

Ons collectieve ideaalbeeld is gebaseerd op extreme uitzonderingen, maar toch leggen we iedereen massaal langs deze meetlat. Lekker realistisch hé? Ik heb geen zin meer om langs die meetlat gelegd te worden. Ik verzwijg gewoon hoe oud ik ben. Ik zet het niet meer op mijn c.v.. Ik wil dat mensen kijken naar wie ik ben als persoon: naar hoe mijn energie en motivatie is en naar wat ik kan.
En weet je wat nog stommer is? Vier jaar geleden kreeg ik veel banen nét niet omdat de mensen aan de sollicitatietafel me vaak nog te jong vonden. Nu, vier jaar later heb ik wel de soortgelijke leidinggevende functie (als bijbaan naast mijn kunstenaarsschap) als waar ik toen al naar solliciteerde. Maar ik voel me helemaal niet veranderd. Wat ik nu doe had ik toen ook gekund. Zo heb heb ik dus geleerd de wereld niet méér informatie over mezelf te geven dan wat strikt noodzakelijk is.

Niet alleen kommer en kwel
Enne... die tijd gaat niet echt sneller. Tenminste, als je het goed aanpakt niet. Het is een feit dat je al veel dingen vaker hebt gezien en gedaan. Je bent geen kind meer dat vol verwondering nog vanalles ontdekt over de wereld en over jezelf. De dingen gaan zich herhalen, er zijn minder extreme pieken en dalen waardoor de dagen meer op elkaar lijken of in elkaar over lijken te gaan. Je persoonlijkheid heeft zich tot een stabiele vorm ontwikkeld. Je bent zachtjes aan een steeds stabieler leven aan het opbouwen. Maar dat impliceert niet meteen eentonigheid of sleur, als je je ervaring maar slim inzet en jezelf uit blijft dagen!
Ik durf nu meer dan ooit tevoren: ik heb geleerd dat ik prima kan leven met weinig geld (studententijd), ik heb honderden -haast onmogelijke- deadlines toch gehaald en overleefd... daardoor wordt ik nu minder geplaagd door angst en stress. In plaats van zenuwachtig zijn, kan ik mijn tijd nu besteden aan bedenken waar mijn kansen liggen, aan strategie bedenken en het onderste uit de kan halen. Ik doe minder tegelijk, en wat ik doe, doe ik veel efficienter ; ik haal overal meer uit. Dat is een kwestie van ervaring die je alleen met tijd kunt opdoen. Hoe leuk je ook bent als bloggertje van 14: visie ontwikkelen kost tijd, maar scheelt uiteindelijk ook ontzettend veel gedoe en tijd ;)

Moraal van dit verhaal: Laat je niet te veel gek maken door wat populair is en door wat 'men' als succesvol ervaart (jong en uitzonderlijk, bovengemiddeld snel met alles). Het is geen realistisch beeld. Dat een ander zich daar aan vasthoudt, moeten ze zelf weten. Maar kwel jezelf er niet mee, want daar vliegt je tijd pas snel van voorbij! Besteed je tijd aan jezelf uitdagen en focussen op wat je wilt doen. Blijf je grenzen verleggen zodat je ogen blijven glimmen van plezier en passie. Volgens mij is dat de truc ;) Maar wie ben ik om dit te zeggen, de snotneus? :P