Knotting New - Lovelocks

In de 17de eeuw werd het mode onder welgestelde mannen, om hun genegenheid en toewijding jegens hun geliefde uit te drukken, door één lok van hun haar, langer te laten groeien dan de rest van hun kapsel. Zulke lokken werden ook wel “liefdeslokken” (‘’of lovelocks’’ in het engels) genoemd. Deze plukken haar werden vaak gevlochten, voorzien van linten of versieringen als bloemen. En werden doorgaans over de linkerschouder gedragen. [1]

lovelocks4

De liefde! De liefde!
Deze schrijfster *zucht*
Het is mijn drijfkracht tot het behalen van diepe dalen, maar ook van de allerhoogste pieken. Kijk mij eens waanzinnig vliegen!

Liefde als vehicle om beter leren lief te hebben;
en om alles wat mij daarvan weerhoudt, genadeloos af te pellen. Dankzij het bewustzijnsverhogende vuurwerkspektakel, dat je samen veroorzaakt;
Alle angsten, schaamte, ingesleten gewoontes,
luisteren, en verbonden inkijkjes krijgen in gevoeligheden, waarvan je niet wist dat ze bestonden.

lovelocks5
De realisatie dat je jezelf een leven lang in éénzelfde mal hebt geduwd, en dat je leven er mogelijk ook anders uit had kunnen zien, vond ik een pijnlijke...

lovelocks6
Maar de wereld is niet zwart-wit. De waarheid ligt altijd ergens in het midden. Of misschien vooral in de mogelijkheid en ruimte om te mogen nuanceren, onderzoeken en veranderen

De liefde kent fases. Wetenschap toont aan dat ons brein, de hormonen die we nodig hebben voor de initiële verliefdheid; het jagen en schaken met elkaar,
na een jaar of hooguit twee, niet meer zo intens worden aangemaakt. [2]

‘’Het begin van het einde’’, Zou je wellicht denken…
of juist een kans om te verdiepen. Ik hoop en poog te zien, welke poses ik allemaal heb aangenomen,
bevangen in de trance - van deze rituele dans.
Figuren die slechts versies van mezelf zijn; uitvergroot. Maar wanneer ingezet de status quo te behouden; en de liefde niet meer flowt, benauwde ik me tot karikaturen.
En meer dan dat: in deze strak gemalde rol, bezeer ik ook mijn liefje. Wee mijn agressie: zo dol!

lovelocks1

Met een zwoele blik in haar ogen, trok ze haar doorschijnende jurkje langzaam omhoog,
haar benen steeds meer ontblotend. Ze giechelde er bij, met de stem zoals ze die misschien ooit bezat toen ze dertien was. Of misschien zoals nooit. Deze polyamore smeerde ook nog haar - te vet aangezette -
felrode lippen uit over de zijne
en begroef toen haar nagels in zijn rug.
half- of valsbewust
om sporen achter te laten,
voor een eventuele andere dame;
‘’Deze man, die is van mij’’.
Deze gedachten - te lelijk - zou ze zo
nooit hoeven spreken

Zo dansten ze voort. uren, dagen, maanden, alweer anderhalf jaar. Totdat het geen flow meer was, maar ze samen stolden tot een verkrampt gebaar

lovelocks7

‘’
Jij bent niet van mij
nooit geweest en je zal het ook nooit zijn
want daarvoor hou ik te veel van jou
ik gun je meer dan mij
en by the way: nu we er toch over lullen
ik ben niet alleen maar een ‘zij’
grapje, als in; da’s mijn androgein ;)

je vroeg me om jou vast te leggen
niet aan een ketting
maar wellicht meer als je zeer bescheiden
evenbeeld in brons
iets van voorbij het einde onzer dagen
ik dacht alleen; ‘’fucking boef,
zoiets mag je een kunstenaar nooit vragen’’
maar ik ben blij dat je het deed
want ik voelde weer
hoe - ik - jou - zelf -
steeds kan blijven dragen

Groeiend, veranderend
figuurlijk zijn deze sporen
van wie we waren
en misschien ooit nog te worden
knopen die natuurlijk weer ontrafelen
maar bovenal blijven verhalen
over hoe ik, van jou
tot in elk mijn vezel
hou

laat ons maar eindeloos ontwaren
figuurlijk zijn deze sporen
‘want nee, maar toch, maar echt’
het is zoals jij telkens zegt:

liefde gaat nooit verloren

‘’

Voor L

lovelocks3

P.s.: ik heb mijn haar niet afgeknipt voor deze blog, want dan zou ik mijn voornemen aan het begin van dit project om het een jaar lang te laten groeien naar waarmaken. Maar bekijk hier hoe ik mijn haartjes zo kort heb laten lijken voor de foto.