Ik ben een geluksvogel. Ik mag mijn brood verdienen met dingen die ik graag doe en belangrijk vind. Kunstenaar zijn, werken in kunstonderwijs en als blogger. Veel van wat ik doe, komt direct voort uit mijn dagelijks leven; de inspiratie voor mijn kunst en voor deze blog. Ik heb het altijd een mooi idee gevonden om mijn leven heel direct en openbaar te delen. Zodat de kijker of lezer zich misschien in mij kan herkennen, en we elkaar zo misschien wat kunnen troosten met onze tekens van aandacht en gezelschap. Dat is het mooiste wat ik met mijn leven kan doen, heb ik altijd gevoeld. En om het verhaal oprecht en toegankelijk te houden, wilde ik altijd graag, dat je ook al het oude werk altijd terug zou kunnen blijven vinden: zodat je terug kunt scrollen en klikken in de tijd. De ontwikkeling kunt volgen. Na maanden, deed ik dat laatste eens even op mijn eigen blog. En ik vond dat confronterend…
Wijsneus
Ik zie een meisje… vooral heel veel meisjes-heid. Zichzelf uitdagend geportretteerd. Blote schouders, veel make-up, leuke kleertjes, zwoele lippen, lange blote benen etc. etc. Dat deed ze, omdat Google Analytics haar had geleerd dat dit soort portretten de meeste views opleveren… Omdat u mij anders negeert, lieve lezer, was de blijkbaar wanhopige angst.
Dit meisje dat ik zie, pretendeert ook van alles te weten, over tal van onderwerpen. Ja, zo open en kwetsbaar… nou, nou, nou…
Delete me please
De laatste tijd zou ik wel willen verdwijnen. Ik vind mezelf een best arrogant geval. ‘’What the fuck do I know over het leven? En waarom ben ik niet dapper genoeg om een zelfportret eens niet na te bewerken met fotosoep? Wat heeft de wereld aan dit opgeflufte verhaal? Wat voegt het toe, aan een wereld waarin er al zoveel neppigheid is, dat hele volksstammen dagelijks uit zitten te huilen bij therapeuten, uit eenzaamheid?’’ Dat soort vragen…
The medium is the Message
Ik heb het altijd goed bedoeld. Mijn geluk bestaat oprecht uit die momenten waarop het lukt het mijne te delen of anderen vooruit te helpen. Ik dacht altijd dat ‘zelf het positieve voorbeeld zijn’, de beste manier was om een ander hoop te geven. Nu twijfel ik dus…
Misschien is het, omdat ik recent in India ben geweest en heb gezien hoe de mensen daar materieel gezien niets hadden, maar toch echt wel grotere levenskunstenaars lijken, dan deze selfproclaimd Jessias. Misschien is het, dat ik twijfel, omdat ik onlangs iemand die me dierbaar was en is, onderweg leek te zijn verloren.
Was het mijn hooghartigheid? Was mijn gelul over hoe ik denk dat het moet in het leven, niet gewoon een klap in het gezicht voor diegenen die slechts gore pech hebben in het leven? Bij wie het verdomme niet lukt, hoe hard er ook gewerkt wordt? Hoe lang mag je over hoop blijven brallen, totdat het omslaat in een perverse aanklacht wordt voor het ongeluk van de ander?
Echt
Ik weet niet wat de waarheid is. Ik denk dat het goed en gezond is dat ik mezelf deze vragen stel. Ik voel ook dat ik mezelf niet te veel omlaag omlaag moet halen: mag ik ook gewoon dertig en dom zijn? Ik doe m’n best, dus leer het ooit wel eens.
Als het niet meer past, is het mijn taak als creatieveling om nieuwe vormen te vinden zodat de discrepantie oplost. Ik denk dat ik het het beste zo kan uitleggen: deze vrouw / in haar hoofd parttime dude, jonge mamma die teringhard haar best heeft gedaan om de wereld te laten zien dat ik nog meer ben dan alleen maar mamma, die misschien nog wel meer werkuren maakt dan voorheen uit pure ijdelheid, die afgelopen maand wel drie keer van kapsel veranderde omdat ze zichzelf zat was, die geen tekenen van zwakte wil delen omdat ze moe wordt van goed bedoeld maar ongevraagd gezorg dat daaruit voort zou komen (wat alleen nog maar meer vermoeid) en die te laf is om gewoon eens ‘’tieft toch op!’’ te roepen, die soms wakker ligt van de vraag of ze nu wel echt een huwelijk, een koophuis en een kind wilde want zijn dit niet slechts molenstenen om je nek?… die is nog steeds dezelfde als die lekkere tut op al die blogfotootjes waarvoor ze zich nu een beetje schaamt.
Want wat mist er: ik mis rauw. Ik mis lelijk. De stres die ik ervaar, om 50 uur per week te werken, en er ook voor mijn mooie lieve baby te zijn, het verdriet dat mij door persoonlijke soapseries verscheurt, de gender dysforie die ik voel ten aanzien van mijn lijf nu de zwangerschap-oestrogeen die me voor het eerst thuis lieten voelen in eigen lijf weer keihard verdwijnt, die vecht met De Liefde, het gevecht tussen teleurstelling over mijn leven en de trots die ik zeker ook mag hebben… waar is dat? Waar deel ik dat?
LevensKunst for ever : repeat : repeat
Om te beginnen is het hier. Hi lezer. Hier ben ik, maar nu dus met een laagje extra. Want dat wilde ik ook, toen ik op mijn 18de bedacht dat mijn creatieve werk een LevensKunstwerk moest zijn: dat ik mezelf keer op keer over de focking rand van de afgrond zou trappen, om er zo hopelijk als een ietsjes beter mens weer bovenop te kunnen komen. Dat laatste moet uiteraard nog nog blijken…haha.
Maar hier ben ik nog en weer, lieve lezer. Blijf je bij me? Ik heb jullie nodig om te leren. Vertel me alles. Ook als het me pijn doet.
Als ik voor mezelf een podium claim, verdienen jullie tenminste dat wat er vanuit mijn tenen komt. Want ik hou van jullie. Anders zat ik niet te huilen, terwijl ik dit schrijf.
(En nee Dahli: mocht je dit later ooit lezen. Niets maak me nederiger, dan dat ik jou met me mee mag laten reizen. Jij maakt mijn verlangen om een rechtschapen mens te zijn alleen maar groter: want dat verdien jij. Jouw 8 maanden jonge perfecte-zijn, is een onuitputtelijke inspiratie).
Hi daar! Ik ben Jessica, een oer-Rotterdamse kunstenaar die onderzoekt hoe je van je leven een duurzaam LevensKunstwerk kunt maken
